۲۵ سال پیش، یونسکو، سازمان علمی و فرهنگی وابسته به سازمان ملل، به تعیین چنین روزی تصمیم گرفت.
کمتر فرهنگی را می‌توان یافت که رقص خاص خودش را نداشته نباشد و این هنر و فعالیت شورانگیز آدمی در آن والا و محبوب به شمار نیاید.
تنوع فرهنگی پس از شاخصه‌ای مانند زبان، از جمله در رقص‌های متفاوت و رنگارنگ اقوام و ملت‌ها جلوه یافته است.
راه دوری نرویم، رقص‌های لری و کردی و آذری و گیلکی خودمان و تفاوت‌های غنابخش آنها نمونه‌های خوبی در این زمینه‌اند.
از دیگر سو، تنها با رجوعی به اشعار و متن‌های دور و نزدیک می‌توان دریافت که رقص از چه اهمیت و کششی در فرهنگ ما برخوردار است. در این متن‌ها توصیف‌ها و ستایش‌های متفاوتی می‌توان دید از انواع رقص‌ها؛ از سماع و رقص‌های مذهبی گرفته تا رقص‌های ناشی از شوریدگی و به وجد‌آ‌مدن غیرآیینی انسان‌ها. اشعار مولوی انباشته از توصیف رقص است:
دستی به جام باده و دستی به زلف یار
رقصی چنین میانه‌ی میدانم آرزوست
حافظ کمال انسان را در رسیدن رقص‌کنان به خورشید می‌داند:
کمتر از ذره‌ای نه‌ای، پست مشو، عشق بورز
تا به خلوتگه خورشید رسی رقص‌کنان
سعدی می‌داند که به میدان‌آمدنش همانا و هوش از دست دادنش همانا:
من رمیده‌دل آن به که در سماع نیایم
که گر ز پای درآیم ز در برند به هوشم.
درباره این سایت